การรู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเรา

บางคนอาจจะสงสัยว่า ทำไมต้องเห็นใจคนอื่น ทำไมต้องรักษามารยาท ทำไมต้องระวังคำพูด คำถามที่ยกตัวอย่างมานี้ จะหาคำตอบได้จากคุณธรรมข้อที่ว่าด้วยเรื่อง การเอาใจเขามาใส่ใจเรา
การรู้จัก "เอาใจเขามาใส่ใจเรา" หมายถึง รู้จักคิดถึงใจคนอื่น เห็นใจคนอื่น และคิดเปรียบเทียบดูว่า ถ้าเราเป็นเขา เราจะรู้สึกอย่างไรถ้ามีคนมาปฏิบัติหรือพูดกับเรา ในแบบที่เรากำลังจะทำหรือพูดออกไป คนเราส่วนมาก ย่อมไม่มีใครชอบอ่านหรือฟังคำพูดที่หยาบคาย หาเรื่อง เหยียดหยาม หรือประชดประชัด และแน่นอนว่า ต่อให้เป็นเพื่อนกัน ที่เป็นเพื่อนกันจริงๆ เจอหน้ากันทุกวันหรือทุกสัปดาห์ เจอตัวเป็นๆกันบ่อยๆ ไม่ได้เป็นแค่เพื่อนผ่านทางอินเตอร์เนตหรือเวบบอร์ด ถ้าหากเพื่อนมาทำตัวปากไม่ดีใส่เรา หรือพูดอะไรที่ทำร้ายจิตใจ ไม่ถนอมน้ำใจ ทำลายกำลังใจเรา เราก็ย่อมรู้สึกไม่พอใจ จริงไหม?
แล้วถ้าเป็นแค่คนรู้จักในอินเตอร์เนตล่ะ? ยิ่งไม่เคยเห็นหน้ากัน ไม่รู้จักตัวจริงกัน ก็ยิ่งเคืองกันง่ายกว่าเพื่อนจริงๆอีก ใช่ไหม? แถมเวลาพิมพ์อะไรไปในเวบบอร์ด คนอ่านก็ไม่ได้มาเห็นหน้าคนพิมพ์ด้วย ถ้าคนพิมพ์เจตนาจะล้อเล่น แหย่เล่น หรือต้องการทำให้ขำ แต่ถ้าเลือกใช้คำพูดไม่ดีพอ ไม่เหมาะสม หรือสื่อความหมายไม่ชัดเจน คนอ่านก็อาจจะเข้าใจผิดไปได้ง่ายๆ และอาจจะมีการโกรธเคือง ฉุนเฉียวกันได้แม้เป็นเรื่องแค่เล็กๆน้อยๆ เพราะฉะนั้น ก่อนที่ท่านๆจะพิมพ์อะไรลงไปในเวบบอร์ด และก่อนที่จะกดส่งข้อความ ขอความกรุณาช่วยพินิจพิเคราะห์ คิด พิจารณาดูหน่อยว่าถนอมน้ำใจคนอื่นพอหรือยัง หาเรื่องเขาหรือไม่ กวนใจใครหรือเปล่า สื่อในสิ่งที่อยากสื่อหรือยัง ไม่ใช่ว่าพิมพ์ๆไปไม่ได้ใส่ใจ ไม่ได้อ่านให้ดีอีกรอบว่าเราสื่อในสิ่งที่อยากสื่อจริงๆหรือ และสิ่งที่พิมพ์ออกไปนั้นผ่านการกลั่นกรองดีแล้วทั้งทางไวยากรณ์และทางจิตวิทยาหรือยัง
บางครั้ง การที่สื่อสารกันผ่านอินเตอร์เนต มันต้องนั่งมองแต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ โดยที่ไม่ได้เห็นหน้าอีกฝ่าย ก็อาจจะทำให้เราๆท่านๆลืมตัวไป ลืมคิดไปว่าคู่สนทนาของเราน่ะเป็นคนนะ ไม่ใช่เครื่องจักร บางทีก็เลยเผลอทำอะไรที่ทำร้ายจิตใจเขาไป สิ่งที่คนเราที่เล่นอินเตอร์เนตควรระลึกไว้เสมอก็คือ อีกฟากหนึ่งของคอมพิวเตอร์ มีคนเป็นๆนั่งอยู่ เหมือนที่เรานั่ง และคนที่เราคุยอยู่ด้วยก็ล้วนแต่เป็นคน เป็นมนุษย์ปุถุชนธรรมดา มีความคิด มีชีวิตจิตใจ มีความรู้สึก มีอารมณ์ของมนุษย์เหมือนๆเรา เขาก็รู้จักโกรธ รู้จักเศร้า รู้จักเจ็บใจหรือน้อยใจได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้น เราจะทำหรือจะพูดอะไร ก็ควรคิดถึงจิตใจของอีกฝ่ายด้วย ในฐานะเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน สิ่งที่สังเกตเห็นมามากในสังคมอินเตอร์เนตหลายๆแห่ง ไม่ว่าจะ webboard, message board, chat room หรือตามเกม online ต่างๆ ปัญหาความขัดแย้งหรือการทะเลาะเบาะแว้ง มักจะมีต้นเหตุมาจากการไม่รู้จักควบคุมคำพูดและการกระทำของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง บางครั้งก็ด้วยความที่จิ้มๆคีย์บอร์ดอยู่หน้าคอมพิวเตอร์นี่แหละ ที่ทำให้ผู้เล่น (user, player หรืออะไรก็แล้วแต่) เกิดความรู้สึกว่า เราอยู่ตรงนี้ แต่เวลาทำหรือพูดอะไรออกไป ก็ไม่มีใครมีปัญญามารู้ตัวจริงของเราได้ ไม่มีใครรู้จักเราว่าเราเป็นใครมาจากไหน หน้าตายังไง ชื่อจริงๆชื่ออะไร ก็เลยหลงไปในทางที่ผิด ด้วยการใช้ข้อได้เปรียบที่เรียกว่า anonimity (การไม่เปิดเผยตัวจริง) ไปในทางเสื่อมเสีย อาทิเช่น ใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น ว่าร้ายคนอื่น ก่นด่า หาเรื่องวิวาท โกหกปลิ้นปล้อน กลับกลอก ทำตัวหน้าไหว้หลังหลอก ต่อหน้าพูดดี ลับหลังด่าสาดเสียเทเสีย พูดจากระทบกระแทก ประชดประชัน ด่ากันซึ่งๆหน้าโดยปราศจากความเกรงใจ หรือพูดจาแบบไม่ให้เกียรติกันในฐานะมนุษย์ กล่าววาจาผรุสวาท ด่าทอด้วยถ้อยคำรุนแรง ใช้อารมณ์ฉุนเฉียว ใช้ความก้าวร้าว คิดแต่จะระบายความโกรธ ความเกลียดใส่คู่สนทนา โดยไม่คำนึงถึงอีกฝ่ายว่าฟังหรืออ่านแล้วจะรู้สึกไม่ดีเช่นไร หรือบางคนก็ทำอะไรร้ายๆหลายอย่างที่ในชีวิตจริงไม่กล้าทำ แต่ในอินเตอร์เนตเมื่อเห็นว่าไม่ได้อยู่ซึ่งๆหน้าก็ออกลาย ซ่า อาละวาด ด่าทอ หยาบคาย ก้าวร้าว ทำเรื่องต่างๆนานาไว้มาก จนก่อความเดือดร้อนหรือเจ็บช้ำน้ำใจแก่คนอื่นๆในสังคมอินเตอร์เนตนั้นๆคุณล่ะเคยทำหรือเปล่า? ถ้าเคย ทำไมถึงทำ? ก่อนทำหรือทำแล้วรู้หรือเปล่าว่ามันไม่ดี? แล้วรู้รึเปล่าว่าผลที่ได้เป็นยังไง? หรือถ้าไม่เคยทำ เคยสงสัยหรือเปล่าว่าทำไมคนอื่น(บางคน)ถึงทำ? แล้วคุณเคยเห็นผลมั้ย ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น คนที่ทำเรื่องเช่นนั้นได้ มักจะเป็นคนที่ไม่เห็นอกเห็นใจคนอื่น ไม่เคารพในความเป็นคนของคนอื่น ไม่มีสติยั้งคิด ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเขาเหล่านั้นคงจะบิดเบี้ยวไป จึงได้ไม่คิดถึงใจคนอื่นนั่นเอง หรือไม่ก็โมโหโทโสจนลืมตัวลืมตีน เลยพูดจาหรือทำอะไรที่วิญญูชนเขาไม่ทำกันลงไปได้ โดยไม่ทันระงับอารมณ์ สังคมอินเตอร์เนต แม้มันจะเป็นแค่ของสมมติ แต่คนที่เข้ามาข้องเกี่ยวในสังคมสมมตินี้ก็เป็นคนจริงๆ ไม่ใช่แค่ pixel (เม็ดสี) บนหน้าจอ ดังนั้นสังคมจะดีหรือเลวได้ ก็ขึ้นอยู่กับคนในสังคม ถ้าทุกคนมีน้ำใจต่อกัน สื่อสารกันด้วยอัธยาศัยอันดีงาม สังคมก็จะสงบสุขและไม่มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง ถ้าทุกคนรู้จักควบคุมตนเอง ไม่ให้พูดหรือพิมพ์อะไรที่ไม่เหมาะไม่ควร ไม่ต่อว่าคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล สังคมก็จะมีแต่ความรักสามัคคี และจะส่งผลให้คนในสังคมนั้นมีสันติสุข และเป็นสังคมที่น่าอยู่ ในทางกลับกัน การไม่เอาใจเขามาใส่ใจเรา หรือการใช้คำหยาบคายอยู่เป็นประจำ นอกจากจะทำร้ายจิตใจคนอื่นและทำร้ายสังคมส่วนรวมแล้ว ยังทำร้ายตัวคุณเองด้วย เพื่อนๆอาจจะตีตัวออกห่าง สังคมเริ่มรังเกียจ หรือคนที่เคยคุยด้วยก็จะไม่อยากคุยกับคุณอีก เพราะเขา"เข็ด"แล้วนั่นเอง (ใครกันล่ะจะชอบให้คนอื่นโขกสับ แม้จะเป็นแค่คำพูดในหน้าจอก็เถอะ) อีกหน่อยคนประเภทนี้ก็จะไม่มีใครคบ เรียกว่าตัวเองทำตัวเองโดยแท้ เพราะฉะนั้นโมจิในฐานะสต๊าฟของ GG และในฐานะคนธรรมดาคนหนึ่ง ขอความกรุณาสมาชิกทุกท่าน ให้รู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราให้มาก ขอให้คิดก่อนพูด(พิมพ์) บางสิ่งที่ไม่สมควรหรือสิ่งที่คิดได้ว่าพูดไปแล้วจะทำให้คนอื่นเสียใจ ก็ไม่ควรพูด การรักษามารยาทในสังคมจริงของคุณ คุณทำอย่างไร ในอินเตอร์เนตก็ควรนำมารยาทเหล่านั้นมาใช้ด้วย อันนี้ไม่ได้ขอเพื่อตัวเอง แต่เพื่อรักษาความสงบของบอร์ด เพื่อส่วนรวม เพื่อรักษาน้ำใจของเพื่อนๆ และรักษาน้ำใจของตัวคุณเองด้วย เพราะการทะเลาะเบาะแว้งหรือด่ากันนั้นไม่มีข้อดี มีแต่ข้อเสีย และเมื่อเกิดการวิวาทขึ้นแล้วย่อมจะเจ็บ(ใจ)ทั้งสองฝ่าย ดังนั้นในเมื่อเราต่างก็เป็นเพื่อนร่วมสังคมเดียวกัน มีความสนใจคล้ายๆกัน และชอบในสิ่งที่คล้ายๆกัน เราก็ควรจะรักกันไว้ดีกว่าทะเลาะกัน ก็ไม่ได้สนับสนุนหรือส่งเสริมให้ประจบประแจงกันหรืออ่อนน้อมถ่อมตนมากมายอะไร แค่อยากให้รู้จักคิดรักษามารยาทและใช้คำสุภาพให้ติดเป็นนิสัย อย่าปล่อยให้อารมณ์มามีอำนาจเหนือความคิดและเหตุผลได้ และอย่าให้ความหยาบคายกลายเป็นนิสัยติดตัว การรักษามารยาทเช่นนี้ ไม่ใช่การเสแสร้ง แต่เป็นการประนีประนอมเพื่อให้คนในสังคมอยู่ร่วมกันได้ สังคมนอกจากจะมีกฎระเบียบแล้ว ยังมีมารยาทอีกด้วย จะทำอะไรต้องดูกาลเทศะ ดูความเหมาะสม และปรับตัวเข้าหาสังคมส่วนรวม ซึ่งคนที่จะอยู่ร่วมกันในสังคมหนึ่งๆก็ต้องยอมรับและยึดถือแนวทางปฏิบัติคล้ายๆกัน (เข้าเมืองตาหลิ่วก็ต้องหลิ่วตาตาม) ไม่ใช่ใครคิดจะละเมิดอะไรก็ละเมิด แถมยังละเมิดจนไปเบียดเบียนคนอื่น หรือก่อความเดือดร้อนให้ใครๆ ไม่ว่าทางกายหรือวาจาก็ตาม