วันพฤหัสบดีที่ 21 มิถุนายน พ.ศ. 2555

Vitamin A


                          Vitamin A (or Vitamin A Retinol, retinal, and four carotenoids including beta carotene) is a vitamin that is needed by the retina of the eye in the form of a specific metabolite, the light-absorbing molecule retinal, that is necessary for both low-light (scotopic vision) and color vision. Vitamin A also    functions in a very different role as an irreversibly oxidized form of retinol known as retinoic acid, which is an important hormone-like growth factor for epithelial and other cells.

           In foods of animal origin, the major form of vitamin A is an ester, primarily retinyl palmitate, which is converted to the retinol (chemically an alcohol) in the small intestine. The retinol form functions as a storage form of the vitamin, and can be converted to and from its visually active aldehyde form, retinal. The associated acid (retinoic acid), a metabolite that can be irreversibly synthesized from vitamin A, has only partial vitamin A activity, and does not function in the retina for the visual cycle.
           All forms of vitamin A have a beta-ionone ring to which an isoprenoid chain is attached, called a retinyl group. Both structural features are essential for vitamin activity. The orange pigment of carrots – beta-carotene – can be represented as two connected retinyl groups, which are used in the body to contribute to vitamin A levels. Alpha-carotene and gamma-carotene also have a single retinyl group, which give them some vitamin activity. None of the other carotenes have vitamin activity. The carotenoid beta-cryptoxanthin possesses an ionone group and has vitamin activity in humans.

Vitamin A can be found in two principal forms in foods:
           Retinol, the form of vitamin A absorbed when eating animal food sources, is a yellow, fat-soluble substance. Since the pure alcohol form is unstable, the vitamin is found in tissues in a form of retinyl ester. It is also commercially produced and administered as esters such as retinyl acetate or palmitate.
           The carotenes alpha-carotene, beta-carotene, gamma-carotene; and the xanthophyll beta-cryptoxanthin (all of which contain beta-ionone rings), but no other carotenoids, function as vitamin A in herbivores and omnivore animals, which possess the enzyme required to convert these compounds to retinal. In general, carnivores are poor converters of ionine-containing carotenoids, and pure carnivores such as cats and ferrets lack beta-carotene 15,15'-monooxygenase and cannot convert any carotenoids to retinal (resulting in none of the carotenoids being forms of vitamin A for these species).
            In some studies, the use of Vitamin A supplements has been linked to an increased rate mortality,but there is minimal evidence to show this.
HistoryThe discovery of vitamin A may have stemmed from research dating back to 1906, indicating that factors other than carbohydrates, proteins, and fats were necessary to keep cattle healthy. By 1917 one of these substances was independently discovered by Elmer McCollum at the University of Wisconsin–Madison, and Lafayette Mendel and Thomas Burr Osborne at Yale University. Since "water-soluble factor B" (vitamin B) had recently been discovered, the researchers chose the name "fat-soluble factor A" (vitamin A). In 1919, Steenbock (University of Wisconsin) proposed a relationship between yellow plant pigments (beta-carotene) and vitamin A. Vitamin A was first synthesized in 1947 by two Dutch chemists, David Adriaan van Dorp and Jozef Ferdinand Arens.

             Equivalencies of retinoids and carotenoids (IU)As some carotenoids can be converted into vitamin A, attempts have been made to determine how much of them in the diet is equivalent to a particular amount of retinol, so that comparisons can be made of the benefit of different foods. The situation can be confusing because the accepted equivalences have changed. For many years, a system of equivalencies in which an international unit (IU) was equal to 0.3 μg of retinol, 0.6 μg of β-carotene, or 1.2 μg of other provitamin-A carotenoids was used. Later, a unit called retinol equivalent (RE) was introduced. Prior to 2001, one RE corresponded to 1 μg retinol, 2 μg β-carotene dissolved in oil (it is only partly dissolved in most supplement pills, due to very poor solubility in any medium), 6 μg β-carotene in normal food (because it is not absorbed as well as when in oils), and 12 μg of either α-carotene, γ-carotene, or β-cryptoxanthin in food.
             Newer research has shown that the absorption of provitamin-A carotenoids is only half as much as previously thought. As a result, in 2001 the US Institute of Medicine recommended a new unit, the retinol activity equivalent (RAE). Each μg RAE corresponds to 1 μg retinol, 2 μg of β-carotene in oil, 12 μg of "dietary" beta-carotene, or 24 μg of the three other dietary provitamin-A carotenoids.
             Because the conversion of retinol from provitamin carotenoids by the human body is actively regulated by the amount of retinol available to the body, the conversions apply strictly only for vitamin A-deficient humans. The absorption of provitamins depends greatly on the amount of lipids ingested with the provitamin; lipids increase the uptake of the provitamin.

             The conclusion that can be drawn from the newer research is that fruits and vegetables are not as useful for obtaining vitamin A as was thought; in other words, the IUs that these foods were reported to contain were worth much less than the same number of IUs of fat-dissolved oils and (to some extent) supplements. This is important for vegetarians, as night blindness is prevalent in countries where little meat or vitamin A-fortified foods are available.
             A sample vegan diet for one day that provides sufficient vitamin A has been published by the Food and Nutrition Board (page 120). On the other hand, reference values for retinol or its equivalents, provided by the National Academy of Sciences, have decreased. The RDA (for men) of 1968 was 5000 IU (1500 μg retinol). In 1974, the RDA was set to 1000 RE (1000 μg retinol), whereas now the Dietary Reference Intake is 900 RAE (900 μg or 3000 IU retinol). This is equivalent to 1800 μg of β-carotene supplement (3000 IU) or 10800 μg of β-carotene in food (18000 IU)
(The limit is for synthetic and natural retinol ester forms of vitamin A. Carotene forms from dietary sources are not toxic.)

             According to the Institute of Medicine of the National Academies, "RDAs are set to meet the needs of almost all (97 to 98%) individuals in a group. For healthy breastfed infants, the AI is the mean intake. The AI for other life stage and gender groups is believed to cover the needs of all individuals in the group, but lack of data prevents being able to specify with confidence the percentage of individuals covered by this intake."






วันอาทิตย์ที่ 10 มิถุนายน พ.ศ. 2555

April Fools' Day


This article is about the informal holiday. For other uses, see April Fool's Day (disambiguation) or April Fool. April Fools' Day An "April Fool" hoax in Copenhagen, Denmark in 2001, featuring its new metro Also called All Fools' Day Type Cultural, Western Significance Practical pranks Date April 1 Observances Humour April Fools' Day is celebrated in different countries on April 1 every year. Sometimes referred to as All Fools' Day, April 1 is not a national holiday, but is widely recognized and celebrated as a day when people play practical jokes and hoaxes on each other. In France and Italy, children and adults traditionally tack paper fish on each other's back as a trick and shout "April fish!" in their local languages (poisson d'avril! and pesce d'aprile! in French and Italian, respectively). The earliest recorded association between April 1 and foolishness can be found in Chaucer's Canterbury Tales (1392). Many writers suggest that the restoration of January 1 as New Year's Day in the 16th century was responsible for the creation of the holiday, but this theory does not explain earlier references.
Origins A ticket to "Washing the Lions" in LondonPrecursors of April Fools' Day include the Roman festival of Hilaria, held March 25, and the Medieval Feast of Fools, held December 28, still a day on which pranks are played in Spanish-speaking countries. In Chaucer's Canterbury Tales (1392), the "Nun's Priest's Tale" is set Syn March bigan thritty dayes and two. Modern scholars believe that there is a copying error in the extant manuscripts and that Chaucer actually wrote, Syn March was gon. Thus, the passage originally meant 32 days after April, i.e. May 2, the anniversary of the engagement of King Richard II of England to Anne of Bohemia, which took place in 1381. Readers apparently misunderstood this line to mean "March 32", i.e. April 1. In Chaucer's tale, the vain cock Chauntecleer is tricked by a fox. In 1508, French poet Eloy d'Amerval referred to a poisson d’avril (April fool, literally "April fish"), a possible reference to the holiday. In 1539, Flemish poet Eduard de Dene wrote of a nobleman who sent his servants on foolish errands on April 1. In 1686, John Aubrey referred to the holiday as "Fooles holy day", the first British reference. On April 1, 1698, several people were tricked into going to the Tower of London to "see the Lions washed". In the Middle Ages, New Year's Day was celebrated on March 25 in most European towns. In some areas of France, New Year's was a week-long holiday ending on April 1. Many writers suggest that April Fools originated because those who celebrated on January 1 made fun of those who celebrated on other dates. The use of January 1 as New Year's Day was common in France by the mid-16th century, and this date was adopted officially in 1564 by the Edict of Roussillon. A study in the 1950s, by folklorists Iona and Peter Opie, found that in the UK and those countries whose traditions derived from there, the joking ceased at midday. But this practice appears to have lapsed in more recent years.
 Other prank days in the world : Iranians play jokes on each other on the 13th day of the Persian new year (Norouz), which falls on April 1 or April 2. This day, celebrated as far back as 536 BC ,is called Sizdah Bedar and is the oldest prank-tradition in the world still alive today; this fact has led many to believe that April Fools' Day has its origins in this tradition. The April 1 tradition in France, Romandy and French-speaking Canada includes poisson d'avril (literally "April's fish"), attempting to attach a paper fish to the victim's back without being noticed. This is also widespread in other nations, such as Italy, where the term Pesce d'aprile (literally "April's fish") is also used to refer to any jokes done during the day. In Spanish-speaking countries, similar pranks are practiced on December 28, día de los Santos Inocentes, the "Day of the Holy Innocents". This custom also exists in certain areas of Belgium, including the province of Antwerp. The Flemish tradition is for children to lock out their parents or teachers, only letting them in if they promise to bring treats the same evening or the next day. Under the Joseon dynasty of Korea, the royal family and courtiers were allowed to lie and fool each other, regardless of their hierarchy, on the first snowy day of the year. They would stuff snow inside bowls and send it to the victim of the prank with fake excuses. The recipient of the snow was thought to be a loser in the game and had to grant a wish of the sender. Because pranks were not deliberately planned, they were harmless and were often done as benevolence towards royal servants.[citation needed] In Poland, prima aprilis ("April 1" in Latin) is a day full of jokes; various hoaxes are prepared by people, media (which sometimes cooperate to make the "information" more credible) and even public institutions. Serious activities are usually avoided. This conviction is so strong that the anti-Turkish alliance with Leopold I signed on April 1, 1683, was backdated to March 31. In Scotland, April Fools' Day is traditionally called Hunt-the-Gowk Day ("gowk" is Scots for a cuckoo or a foolish person), although this name has fallen into disuse. The traditional prank is to ask someone to deliver a sealed message requesting help of some sort. In fact, the message reads "Dinna laugh, dinna smile. Hunt the gowk another mile". The recipient, upon reading it, will explain he can only help if he first contacts another person, and sends the victim to this person with an identical message, with the same result.[9] In Denmark, May 1 is known as "Maj-kat", meaning "May-cat", and is also a joking day. May 1 is also celebrated in Sweden as an alternative joking day. When someone has been fooled in Sweden, to disclose that it was a joke, the fooler says the rhyme "April April din dumma sill, jag kan lura dig vart jag vill" (April, April, you stupid herring, I can fool you to wherever I want") for April 1 jokes, or "Maj maj måne, jag kan lura dig till Skåne" (May May moon, I can fool you into Scania) for May 1 jokes. Both Danes and Swedes also celebrate April Fools' Day ("aprilsnar" in Danish). Pranks on May 1, are much less frequent. Most Swedish news media outlets will publish exactly one false story on April 1, for newspapers this will typically be a first-page article but not the top headline. In Spain and Ibero-America, an equivalent date is December 28, Christian day of celebration of the Massacre of the Innocents. The Christian celebration is a holiday in its own right, a religious one, but the tradition of pranks is not, though the latter is observed yearly. After somebody plays a joke or a prank on somebody else, the joker usually cries out, in some regions of Ibero-America: "Inocente palomita que te dejaste engañar" ("You innocent little dove that let yourself be fooled"). In Spain, it is common to say just "Inocente!" (which in Spanish can mean "Innocent!", but also "Gullible!"). Nevertheless, on the Spanish island of Minorca, "Dia d'enganyar" ("Fooling day") is celebrated on April 1 because Menorca was a British possession during part of the 18th century.

cicada-market-ตลาดจั๊กจั่น




จุดเด่น : นักท่องเที่ยวทราบหรือไม่ครับว่า ในปัจจุบัน หัวหินได้มีแหล่งท่องเที่ยวเกิดขึ้นใหม่แล้ว......ถูกแล้วครับ แหล่งท่องเที่ยวที่ผมจะบอกก็คือตลาดจักจั่น ซึ่งตลาดจักจั่นแห่งนี้เป็น แหล่งรวบรวมชิ้นงานศิลปะร่วมสมัยแขนงต่างๆ รวมถึงสิ่งประดิษฐ์ งานแฮนด์เมด ของตกแต่งบ้าน เสื้อผ้า สิ่งของเครื่องใช้มือสอง สินค้า เอสเอ็มอีที่มีแนวคิดสร้างสรรค์ เพื่อนำมาแสดงและจำหน่ายในสไตล์เปิดเสื่ออีกทั้งตลาดจักจั่นยังมีการเปิดให้นักท่องเที่ยวได้ร่วมทำกิจกรรม work shops จากชมรม ต่างๆ เช่น กลุ่มเล่านิทาน กลุ่มละคร กลุ่มเต้นรำ กลุ่มถ่ายภาพ กลุ่มนักแสดงเปิดหมวก ฯลฯ เป็นต้น จึงทำให้ตลาดจักจั่น เริ่มเป็นที่รู้จักกับนักท่องเที่ยวมากขึ้น หลายคนอาจจะสงสัยนะครับว่า ตลาดจักจั่นมีที่มาอย่างไร ผมจะมาเล่าให้ฟัะนะครับ
 รายละเอียด : ตลาดจักจั่น ตลาดแห่งนี้เกิดขึ้นก็เพราะว่า ในปัจจุบัน หัวหิน เป็นเมืองตากอากาศที่มีการขยายตัวทางเศรษฐกิจอย่างรวดเร็ว โดยสังเกตได้จากอัตราของนักท่องเที่ยวที่มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นทุกปีๆ โดยเฉพาะนักท่องเที่ยวชาวไทย การที่มีนักท่องเที่ยวเพิ่มขึ้นนั้น มันก็ดี ครับ แต่ว่า ก็มีผลเสียเหมือนกัน เช่น ความต้อง การในเรื่องของที่พัก กิจกรรม สันทนาการ และแหล่งท่องเที่ยวต่างๆ ยังมีไม่เพียงพอ หรือ รองรับ ความต้องการของนักท่องเที่ยวที่เพิ่มมากขึ้น เรื่อยๆ ในแต่ละปี จึงทำให้วงจรการท่องเที่ยวของหัวหินในแต่ละครั้งเกิดความซ้ำ มีรูปแบบที่จำกัด อันจะนำไปสู่ความเบื่อหน่ายที่สามารถเกิดขึ้นต่อนักท่องเที่ยวได้ ตลาดจักจั่น จึงเกิดขึ้นมา โคยใช้ชื่อโครงการที่ว่า โครงการ The Cicada Market หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า "ตลาดจักจั่น" ภายใต้การจับมือกันของ บริษัท ศศิอำไพ ลีเชอร์ บิซิเนส จำกัด และการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย สำนักงานประจวบคิรีขันธ์ โตยมีแนวความคิดที่ว่า “Open Mind & Open Mat: เปิด เสื่อ-เปิดใจ-เปิดไอเดีย” ซึ่งโครงการนี้ฯ ถูกสร้างสรรค์ขึ้น โดยอาศัยการบูรณาการระหว่างศิลปะร่วมกับไลฟ์สไตล์ที่เป็นสื่อกลางในการเชื่อมต่อระหว่างผู้สร้างสรรค์ นักท่องเที่ยว นักเรียน นักศึกษา ชุมชน ให้ตอบสนองและสามารถเข้าถึงกันได้อย่างมีเสรีภาพ ท่ามกลางบรรยากาศ Tropical Garden อันร่มรื่นด้วยพันธุ์ไม้งาม อายุร่วมร้อยปีบนพื้นที่เกือบ 10 ไร่ของหัวหิน ซึ่งสวนแห่งนี้ เป็นบ้านพักตากอากาศอายุเก่าแก่กว่า 60 ปี ของ "หลวงยุกตเสวีวิวัฒน์" บิดาของ "ท่านผู้หญิงสุมาลี จาติกวนิช" และ "คุณนิด-สุพัฒนา อาทรไผท" มาเป็นสวนอันร่มรื่นไปด้วยแมกไม้เขียวขจี เพื่อให้ชาว หัวหิน ได้ผ่อนคลายอย่างสบายอารมณ์ ตลาดจักจั่นนี้จัดตั้งขึ้น โดยมีวัตถุประสงค์ที่สำคัญคือ 1. เพื่อสร้างพื้นที่ถาวรสำหรับแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ด้านศิลปะ วัฒนธรรมและสิ่งแวดล้อม 2. เพื่อสร้างพื้นที่นัดพบระหว่างผู้ซื้อและผู้สร้างสรรค์ชิ้นงานศิลปะ ประเภทต่างๆ 3. เพื่อสร้างรายได้ให้กับกลุ่มนักเรียน นิสิต นักศึกษาที่ศึกษาทางด้านศิลปะมีพื้นที่ในการแสดงผลงาน แก่สาธารณชนมากขึ้น รวมถึงการสร้างรายได้ให้กับประชาคม ท้องถิ่น นักท่องเที่ยวอาจจะสงสัยนะครับว่าทำไมต้องชื่อ ตลาดจักจั่น คำว่า "จักจั่น" ที่ส่งเสียงร้องทุกครั้งเมื่อแสงตะวันพลบค่ำต่ำลงในช่วงฤดูร้อนท่ามกลางบรรยากาศของสวนที่รายล้อมร่มรื่นด้วยพันธุ์ไม้ใหญ่ ที่ขนานนามและเรียกตัวเองว่า “สวนศรี” ที่สว่างไสวจากดวงไฟที่ตกแต่งประดับประดา รอรับกับกระแสเสียงของจักจั่นที่ดังก้องอยู่ทั่วจากศิลปินตัวน้อยอย่างจักจั่นที่ดุจ คล้ายจะนัดหมายกันมาประโคมเพื่อประโลมแก่กันและกัน ซึ่งจักจั่น ตัวน้อยเหล่านี้ ยากนักที่จะหาเสียงใดมากลบลบความกึกก้องนั้นลงได้ ขนาดเสียงที่ดังก้อง กังวานนั้นต่างตรงข้ามกันกับรูปลักษณ์ขนาดที่น้อยนิดของตัวจักจั่นได้อย่างสิ้นเชิง การส่งเสียงร้องของจักจั่นไม่จำเพาะแค่นัยแห่งการหาคู่เท่านั้น หากแต่ท่วง ทำนองของเสียงร้องยังสื่อไปในความหมายอื่นอีก เช่น ส่งเสียงเพื่อการคัดค้าน ส่งเสียงเพื่อความพึงพอใจ ส่งเสียงเพื่อการข่มขู่หรือป้องกันตัว เป็นต้น ซึ่งถ้าฟังแล้ว การที่จักจั่นร้องนั้น เสียงที่ร้องออกไป จะไม่ค่อยมีความแตกต่าง ๆ แต่สำหรับตัวพวกมันเอง แล้ว ไม่ใช่เรื่องที่ยากเลยที่จะแยกแยะว่า เสียงไหนที่จะร้องด้วยเจตนาใด ก็เสมือนกับความคิด และความสามารถของปัจเจกชนที่มีอัตลักษณ์ และอัตลักษณ์ในแต่ละปัจเจกชนนี้ก็สามารถสร้างพลังในทางสร้างสรรค์ร่วมกันได้ โดยยึด บริบททางศิลปะและวัฒนธรรมเป็นเครื่องช่วยยกระดับจิตใจของผู้คน เพื่อสร้างความเสถียรภาพกลับคืนสู่สังคมด้วย ครับ........จึงทำให้ปัจจุบัน ตลาดจักจั่นได้ กลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวแห่งใหม่ของ อำเภอหัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ แล้ว และผมเชื่อว่า ตลาดจักจั่นแห่งนี้ จะมีนักท่องเที่ยว ต่างพากันหลั่งใหล ไปเป็นจำนวนไม่ น้อย เมื่อเทียบ กับแหล่งท่องเที่ยวอื่นๆ ของหัวหินแลยทีเดียว
 เงื่อนไข : การเดินทาง รถยนต์ ใช้เส้นทางสายธนบุรี-ปากท่อ ทางหลวงหมายเลข 35 ผ่านจังหวัดสมุทรสาคร สมุทรสงครามแล้วเลี้ยวซ้ายเข้าถนนเพชรเกษม เส้นทางหลวงหมายเลข 4 ผ่านจังหวัดเพชรบุรี แล้วเข้าสู่ตัวจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ รวมระยะทางประมาณ 280 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทางประมาณ 3 ชั่วโมงครึ่ง ใช้เส้นทางสายเพชรเกษม ทางหลวงหมายเลข 4 ผ่านพุทธมณฑล นครปฐม ราชบุรี เพชรบุรี แล้วเข้าสู่จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ รวมระยะทางประมาณ 320 กิโลเมตร ใช้เวลาเดินทาง ประมาณ 4 ชั่วโมง รถโดยสารประจำทาง บริษัท ขนส่ง จำกัด จากสถานีขนส่งสายใต้ ถนนบรมราชชนนี มีบริการรถโดยสารประจำทางสายกรุงเทพฯ-ประจวบคีรีขันธ์ กรุงเทพฯ-หัวหิน กรุงเทพฯ-ปราณบุรี และกรุงเทพฯ-บางสะพาน เป็นประจำทุกวัน ติดต่อสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ โทร. 02-435-1199-200 (รถปรับอากาศ) และ โทร. 02-434-5557-8 (รถธรรมดา)

วันเสาร์ที่ 2 มิถุนายน พ.ศ. 2555

Theatre

Theatre (in American English usually theater) is a collaborative form of fine art that uses live performers to present the experience of a real or imagined event before a live audience in a specific place. The performers may communicate this experience to the audience through combinations of gesture, speech, song, music or dance. Elements of design and stagecraft are used to enhance the physicality, presence and immediacy of the experience.The specific place of the performance is also named by the word "theatre" as derived from the Ancient Greek θέατρον (théatron, “a place for viewing”) and θεάομαι (theáomai, “to see", "to watch", "to observe”).
Modern Western theatre derives in large measure from ancient Greek drama, from which it borrows technical terminology, classification into genres, and many of its themes, stock characters, and plot elements. Theatre scholar Patrice Pavis defines theatricality, theatrical language, stage writing, and the specificity of theatre as synonymous expressions that differentiate theatre from the other performing arts, literature, and the arts in general.
Theatre today includes performances of plays and musicals. Although it can be defined broadly to include opera and ballet, those art forms are outside the scope of this article.

Contents


HistoryClassical and Hellenistic Greece




A master (right) and his slave (left) in a phlyax play, circa 350/340 BCE.
The city-state of Athens is where western theatre originated. It was part of a broader culture of theatricality and performance in classical Greece that included festivals, religious rituals, politics, law, athletics and gymnastics, music, poetry, weddings, funerals, and symposia. Participation in the city-state's many festivals—and attendance at the City Dionysia as an audience member (or even as a participant in the theatrical productions) in particular—was an important part of citizenship. Civic participation also involved the evaluation of the rhetoric of orators evidenced in performances in the law-court or political assembly, both of which were understood as analogous to the theatre and increasingly came to absorb its dramatic vocabulary. The Greeks also developed the concepts of dramatic criticism, acting as a career, and theatre architecture.The theatre of ancient Greece consisted of three types of drama: tragedy, comedy, and the satyr play.
Athenian tragedy—the oldest surviving form of tragedy—is a type of dance-drama that formed an important part of the theatrical culture of the city-state.Having emerged sometime during the 6th century BCE, it flowered during the 5th century BCE (from the end of which it began to spread throughout the Greek world), and continued to be popular until the beginning of the Hellenistic period.No tragedies from the 6th century BCE and only 32 of the more than a thousand that were performed in during the 5th century BCE have survived.We have complete texts extant by Aeschylus, Sophocles, and Euripides.The origins of tragedy remain obscure, though by the 5th century BCE it was institutionalised in competitions (agon) held as part of festivities celebrating Dionysos (the god of wine and fertility). As contestants in the City Dionysia's competition (the most prestigious of the festivals to stage drama) playwrights were required to present a tetralogy of plays (though the individual works were not necessarily connected by story or theme), which usually consisted of three tragedies and one satyr play. The performance of tragedies at the City Dionysia may have begun as early as 534 BCE; official records (didaskaliai) begin from 501 BCE, when the satyr play was introduced.Most Athenian tragedies dramatise events from Greek mythology, though The Persians—which stages the Persian response to news of their military defeat at the Battle of Salamis in 480 BCE—is the notable exception in the surviving drama.When Aeschylus won first prize for it at the City Dionysia in 472 BCE, he had been writing tragedies for more than 25 years, yet its tragic treatment of recent history is the earliest example of drama to survive. More than 130 years later, the philosopher Aristotle analysed 5th-century Athenian tragedy in the oldest surviving work of dramatic theory—his Poetics (c. 335 BCE).
Athenian comedy is conventionally divided into three periods, "Old Comedy", "Middle Comedy", and "New Comedy". Old Comedy survives today largely in the form of the eleven surviving plays of Aristophanes, while Middle Comedy is largely lost (preserved only in relatively short fragments in authors such as Athenaeus of Naucratis). New Comedy is known primarily from the substantial papyrus fragments of Menander. Aristotle defined comedy as a representation of laughable people that involves some kind of blunder or ugliness that does not cause pain or disaster.

 Roman theatre


Mosaic depicting masked actors in a play: two women consult a "witch".
Western theatre developed and expanded considerably under the Romans. The Roman historian Livy wrote that the Romans first experienced theatre in the 4th century BCE, with a performance by Etruscan actors.Beacham argues that they had been familiar with "pre-theatrical practices" for some time before that recorded contact.[21] The theatre of ancient Rome was a thriving and diverse art form, ranging from festival performances of street theatre, nude dancing, and acrobatics, to the staging of Plautus's broadly appealing situation comedies, to the high-style, verbally elaborate tragedies of Seneca. Although Rome had a native tradition of performance, the Hellenization of Roman culture in the 3rd century BCE had a profound and energizing effect on Roman theatre and encouraged the development of Latin literature of the highest quality for the stage.

 Post-classical theatre in the West

Theatre took on many alternate forms in the West between the 15th and 19th centuries, including commedia dell'arte and melodrama. The general trend was away from the poetic drama of the Greeks and the Renaissance and toward a more naturalistic prose style of dialogue, especially following the Industrial Revolution.
Through the 19th century, the popular theatrical forms of Romanticism, melodrama, Victorian burlesque and the well-made plays of Scribe and Sardou gave way to the problem plays of Naturalism and Realism; the farces of Feydeau; Wagner's operatic Gesamtkunstwerk; musical theatre (including Gilbert and Sullivan's operas); F. C. Burnand's, W. S. Gilbert's and Wilde's drawing-room comedies; Symbolism; proto-Expressionism in the late works of August Strindberg and Henrik Ibsen;and Edwardian musical comedy.
These trends continued through the 20th century in the realism of Stanislavski and Lee Strasberg, the political theatre of Erwin Piscator and Bertolt Brecht, the so-called Theatre of the Absurd of Samuel Beckett and Eugene Ionesco, American and British musicals, the collective creations of companies of actors and directors such as Joan Littlewood's Theatre Workshop, experimental and postmodern theatre of Robert Wilson and Robert Lepage, the postcolonial theatre of August Wilson or Tomson Highway, and Augusto Boal's Theatre of the Oppressed.

 Eastern theatrical traditions


Rakshasa or the demon as depicted in Yakshagana, a form of musical dance-drama from India.
The earliest form of Indian theatre was the Sanskrit theatre. It began after the development of Greek and Roman theatre and before the development of theatre in other parts of Asia.It emerged sometime between the 2nd century BCE and the 1st century CE and flourished between the 1st century CE and the 10th, which was a period of relative peace in the history of India during which hundreds of plays were written.[25Japanese forms of Kabuki, , and Kyōgen developed in the 17th century CE. Theatre in the medieval Islamic world included puppet theatre (which included hand puppets, shadow plays and marionette productions) and live passion plays known as ta'ziya, where actors re-enact episodes from Muslim history. In particular, Shia Islamic plays revolved around the shaheed (martyrdom) of Ali's sons Hasan ibn Ali and Husayn ibn Ali. Secular plays were known as akhraja, recorded in medieval adab literature, though they were less common than puppetry and ta'ziya theatre